Cinnet Şiiri - Cumali Ünaldı

Bu
denizin maviliklerinde yitip giden
ölü gömücü aşk!
Anlık sesiyle böcekleri
dışarıya
hayata
çağırmayı bekleyen çırak

O
bir
çocuk!
Ne diz çöktü hayatın karşısında
ne eğildi
ki göreceğiz adımız okunduğunda
bize ne oyun edeceğini
geleceğin

Başverip sırrını devşiren derviş
içinde
ta derinlerde
kıvrılıp uyuyan
bir hüzün
kozasında
yanıp kıpırdadıkça
zonklamaya başlar dağlar
kan şoruldar
güneşin barbar çocuklarının geçtiği yerde
baş
gövdeden ayrılarak
karışır dünya sayfalarına

Kararıp nice derya
bir gün
dönünce evine gerisin geri
kader beni istemiyor artık
-bunu biliyorum-
kuru bir yaprağın simgesiyle anılıp
ucuz bir köle gibi yüreğimin
pazaryerindeki yalnızlığına
alışığım

Nedir
denizin şu kayalardan
alıp veremediği
nedir?

Kolum kalkmıyor
ergimiş gövdem
bir baştan bir başa dönemiyor sana
bir böceğin dünyaya karşı
hiç şaşkın
olmayan
beyni oturduktan beri beynime
yüreği yüreğime

Seni tutacağım elimi uzatabilsem
uzatamıyorum
göğsünden bir aşk bile çıkaramayan
kısır
seller mühürledi ağzımı/açamıyorum
bir ada yüreğim yalnız,yapayalnız
kendi kendinin konuğu
Güneş miyim,ay mı,gökyüzü mü? Bilmiyorum
gece yağmurlarının tarifesinde

Kendini tabir eden rüya
aşklarım benim,hüzünlerim; hükmüm
umudu gönlümün
yüreğimin kesitinde
ölümü deşen yara

Beli kırık
yaralı bir kedi yavrusunun yüreği
yüreğim:Arındın aşklardan
çağla!

Vurul ve oğun
İnsansızlaştırılmış tampon bölgede
kendi sırrıyla anılan sar'a

O bir çocuk!
Aşkı ekmek kadar yorgun
su gibi aziz
dağla!

'O bir çocuk' olan çocuk
adını öptü Baban
onurla
kalbini gurbete gömdü
günü gelince
çürüyünce sular
her çocuk gibi tertemiz
ağla!

Çağıldayıp gelen bir sel var dağdan düze
diyor ki:

Seni seviyorum!

10 Temmuz ’97,Marmaris