Cinnet Şiiri - Mehmet Faruk Sepici

Ben mi istedim buraya gelmek, bana mı sordun?
Binlerce çekiç ve balyoz vurur kafama; dan, dun,
Bir el avuç avuç akrepler savurur,
Yılanlar sokar ansızın, her noktasını vücudumun,
Parça parça sinirler, kim birleştirir, hangi lehim,
Şüpheden şüphelenir bendeki vehim,

Tenhalar, karanlıklar gelir birden ecinni,
Arkaya dönüp bakmaya gözlerim korkar,
Nerede anacığımın dizi, söylediği ninni,
Ararım çocukluk günlerimi,huzur tarumar,
Tut elimden çekirge,gel birlikte gidelim,
Deli işte ne olacak, benden kim ne umar?

En ufak hareketimden mana çıkarır hekim,
Ne hemşire ne başkası anlar, bu adam kim?
Yine varsa çatık kaş, yoksa asık yüz,şiddet,
Yumuşamaz taş ve beton, demirler yine sert,
Akıl murabba, sevgi müselles, cinnet mustatil,
Tımarhanede hisler paydosta, akıllar tatil,

Gözlerde sevgi arama, ya acıma ya nefret,
Biz seçmedik burayı, seçildik geldik fert fert,
Dışarısı müphem, akıl mübrem, hücre mücessem,
Aklımı kessem ne olur,kan damlar elimi kessem,
Ya gözyaşıyla ıslanış, nara, haykırış ve çırpınış,
Ya sessizlik, bomboş gözler ve donuk bir bakış,

Dışarısı, eski günler nasılda özlenir,
Her yerde engel; taş duvar, zincir ve demir,
Her şey aşılır, aşılmaz tek şey elbet,
Her şeyi kuşatan kader, bizi bağlayan emir,
Bu noktada durulur, boynumuz kıldan incedir,
İşte deli, bir tereddüt gibi yalnız dolaşır.
09.08.1999