Çingene Hacı Şiiri - Ömer Faruk Baykal

-Bohçacı geldi hanım,
-Fal bakar kısmet açarım,
-Kocakarılar hamamda nasıl bayılır?
Göster bakalım kocaoğlan.
Yaz aylarında,at arabaları ile yollarda,
Akşamları iki tarafı açık çadırlarda,
Su kenarı,kasaba veya köy cıvarlarında,
Böyledir hayat, gezici romanlarda.

Yerleşik olanları,demirci,kalaycı,
Sanatı olmayanlar,çiçekçi,boyacı,
Ortak noktaları,kapı gıcırtısına oynamaları.

Toprağa bağlanmazlar,
Maaş,sosyal hak tanımazlar,
Devlet kapısına gelmezler,
Ah,ne olurdu toplumda hor görülmeseler.

Küçük kasaba çocuğuyum,
Yirmibeş sene ayrıldım muhitimden.
Bir bayram öncesi geldim,
Ayakkabılarımı boyatmak istedim,
Cadde üzerindeki boyacı Çingene Hacı’yı tanıdım,
Beni hatırlar sandım.

Oğlu tanıdı,babasına hatırlattı,
-Hacı tanımadın mı beni?
-Turşun çıkmış,nerden bileyim seni?
Cevabını aldım,
Kasabamba geçen çocukluğumu aradım.

(14 Aralık 2006)