Cıngan'ın Melameti Şiiri - Kemter Abdal

Hor bakan gözlerin kahpesiyiz biz,
Çadır kurduk diye taşlar üstüne.
Kovulsa da tenimiz, gönül şehrimiz
Kuruludur Hakk'ın başlar üstüne.

Ne kılıcın ucu ne sermayemiz,
Sırtımızdaki mintan, yaman kışımız.
Yolumuzu soran, bulsun yüzümüz,
Güneşe çevirdik, yanağımız toz.

Bize derler "düşkün", "avare", "işsiz",
"Hamdüsena etmez", "duayı bilmez."
Yokluk çanağına koyduk secdemiz,
Hakk divanında boynu büküğüz.

Soframızdaki soğana şükür ederiz,
Görünürüz aç, âmâ toktur gönlümüz.
Kimimiz kalaycı, çengi kimimiz,
Her iş bir zikir, Hakk ile biriz.

Bektaşi sırrıdır, yüze vurulmaz,
Aşk ile yanana, soğuk durulmaz.
Melâmet bizim liba, giysimiz,
Görünürde kusurlu, özde arıyız.

Dışlanmışız diye gam yemeyiz biz,
Zira en güzel mabet, insan kalbidir.
Kınayanın kınaması, bize dermandır,
Melâmet hırkamız, bize fermandır.

Kemter Abdal'ım söylemiş, erenler demiş:
"Gözdeki pası sil, kimseyi görme hor!
Çingene’si, Acem’i, Rum'u hep bir;
Hepsi bir ummanın damlalarıdır."