Benim güzel köyüm.
Çocukluğumda ayağıma çarpan taşlar,
Elimi batan dikenler.
Tellerden araba yapıp oynadığım sokaklarım,
Laleler topladığım bahçeler,
Kuzu güttüğüm kırlar,
Yağmurunda ıslandığım,
Rüzgârında üşüdüğüm,
Gargan kokan dağlar,
Çok özlediğim güzel köyüm.
Köylüler dertli, elleri nasırlı.
Yüzlerde keder, suratlar asık.
İnsanlar mutsuz, umutlar yoksun,
Hayatla bağlantılar kopmuş,
Kıble, olmuş mezar.
Herkes Azrail’i bekliyor azar azar.
Derelerinde şırıl şırıl,
Su akmıyor artık.
Baharda toprağa işlemek için
Can atmıyor artık.
Düğünlerinde davullar,
Coşkuyla çalmıyor artık.
Eski Cincin yok yok artık.
Bağlarımı kopardılar,
Köyüm falan yok artık.
Uzaktan geleni tınmazdım.
Mezarında bir karış,
Toprağım bile yok artık.
Acılarını tasasını yaşadım,
Köyüm bile yok artık.
Artık göbek bağım koptu,
Köye bir daha dönmeye,
Gönlüm yok yok artık.
15.06.2007
Ahmet KeleşKayıt Tarihi : 6.7.2007 20:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hayat, insanın yediği kazıkların toplamıymış derler.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!