Cinayet Bayramı Şiiri - Çağdaş Çetinkaya

İçeri girdi ansızın
gün ışığı gibi
sarışındı.

Bense
birikmiş itiraflarımı düşünüyor,
heyecandan terliyordum.

Bir piçin oyuncak dolabını andırıyordu odası
merak edilen soruysa
hangimizin öleceğiydi!

İlerleyip yatağın önünde durdu
baktı bana
o baktıkça sesimin imlası bozuldu.

Büyülenmiştim
bir bakire tasviri kadar güzeldi.

Yer gösterdim, oturmadı
bir sigara yaktım ona

kısa bir gülümseme yürüdü dudaklarından
benim dudaklarıma da geçti
çocuklar gibi kızardım.

Elini uzattı, ellerimiz birbirine değdi
sıcaktı, inceydi,
kıskanırım anlatmaya bu eli.

Ağır ağır yanıma uzandı
yavaş yavaş soyundum.

Bileğimdeki saati çıkarıp
sigaramı söndürdüm,
tam o zaman, zaman da değildi belki
önce korkunç bir gözyaşı seli
ardından bir ormanın uğultusu,
sağ elinde bir bıçak
yok, hayır, bıçak da değil
vuran, ezen, öldüren bir el
kendimden geçtim.

Ama bir daha vurmadı, hayır, bir daha hiç canımı yakmadı
zaman, o karede dondu.

Sonra onunla, ne zaman istedimse yattım
buna engel olmadı.

Üstünden çok zaman geçti,
nihayet anladım
o, zamandı.

Zaman kadındır!

Gırtlağıma dalan bir bıçak gibi
bu aşık olduğum çin işkencesi
hiç geçmeyen zaman.

Korkuyorum, affet
sana büyük bir sır vereceğim şimdi
kapat bütün kapıları
öldürmek daha kolaydır sevmekten
bugün cinayet bayramı.

Hadi bebeğim, tepin ölümün üstünde, yap işini!