Cinayet Şiiri - Rafet Selvi

Dün, meyhanede bir genç kız cesedi bulundu.
Onu, ben öldürdüm! ...
Öyle; kara zeytine çalan gözleriyle bakıyordu.
Öyle; bir mahzun gülücük dudaklarında…
Öyle bakıyordu, ne bileyim işte öyle sevgi dolu…
Dayanamadım.
Onu bir akşam vakti. Rakı şişesinin içinde boğdum.

Onu rakı şişesinin içinde ben boğdum.
Yalvardı, çırpındı, ölmek istemiyordu.
Karaya çalan zeytin gözleriyle umutla baktı, kan çanağı gözlerime
Boğdum! ...

Boğdum ulan ben boğdum. Çünkü boğmak zorundaydım.
Çünkü; üzerime üzerime geldiler.
Kasetleriyle, plaklarıyla
Çünkü; üzerime üzerime geldiler.
Enflasyon oranlarıyla, asgari ücretleriyle,
Çünkü; işsizlikle, yıllarca okuyup ta, hiçbir şey, olamamakla.
Yürüdüler…
Üzerime…
Kan çanağıydı gözleri…
Şeytana benziyorlardı….

Boğ dediler….
Boğ dediler…
Boğdum bir akşam vakti…
Rakı şişesinin sonsuz karanlığında.

Dün meyhanede bir genç kız boğuldu.
Hava, bira, anason, patates kızartması kokuyordu.
Bir yaşam sevincini yitirmiş şarkının nameleri dalgalanıyordu, anason kokusunun damarlarında.
Onu ben öldürdüm.
Kaldırdım attım itiraf ediyorum.
Bir rakı kadehinin dibinde öyle mahzun yatıyordu.
Polisler, işçiler, memurlar girip çıkıyordu meyhaneye.
Herkes bakıyordu. Rakı kadehinin içinde yatan cinayetime.
Oysa; kimse göremiyordu cinayetimi.
Göremezlerdi elbette; onlarda kan çanağı gözleriyle
Birilerini boğmakla meşguldü! ...

Oysa, onu ben…
O karaya çalan zeytin gözlerine bakmadan,
Sevgisine erdemine, umuduna acımadan,
Boğdum! Bir rakı şişesinin kör karanlığında.

Gelin şimdi tutuklayın beni.
Sevdiği kızı boğarak öldürmek fiilinden.
Hapse atın, yirmi yıl, otuz yıl, müebbet! ...
Bu kahve köşelerini karanlığından,
Bu; meyhane köşelerinden.
Bu işsizlikten.
Bu adam olamamaktan, yıllarca okuyup ta
Kurtarın beni.

Onu ben öldürdüm. İtirafım var.
Çırpındı boşuna, bir şişe rakının kör karanlığında.
“Pişmanım desem”! ... Yalan olur, öldürmek zorundaydım.
Çünkü işsiz, parasız, pulsuz,
Ona ulaşmak
Ona umut vermek, umutsuzluk denizimden
“Seni seviyorum” demek
Olmazdı…