Cinayet Şiiri - Ümit Paksoy

1
Kendini etrafında var ettiğin o boşlukta kaynayan öfke şimdi başka şeylerden sana doğru akıyor. Bu oda senden nefret ediyor. Ana avrat küfrediyor ortada duran sehpa. Duvara çok önceden çakılmış, üzerine asılı hiçbir şey olmayan onlarca çivi, katil arıları gibi... Bir adım atmanı kolluyor çelme takmak için ayağının altındaki kilim. Bu oda senden nefret ediyor ve sen artık delirdin.

2
Göz kapaklarının içinde dolaşan o rengi tekrar görmemek için dakikalardır duvara diktiği gözleri kapandı sonunda ve tuzlu bir sıvıyı akıttılar yanaklarına. Islaklık onun parmak uçlarına dönüştü. 'Bir sabah kör birinin karşısındakini tanımak için uzanan elleriyle dokunmuştu yüzümün iki yanına, dudağıma...'

3
Kollarıma uzun kesikler açıp, binlerce toplu iğne batıracağım yaralarıma. Sonra bir bidon çamaşır suyu içip iyi bir uyku çekeceğim ve uyanınca her şey mümkün olacak, unutmak bile.