Cinayet Şiiri - Ahmet Konukoğlu

Tüm rüyalarımı bırakarak bir kenara
Fırlayıp kalktım bir anda
Ve kendime kiraladığım bir göz gecede
Yazdığın mektubu aradım saatlerce
Saatlerce içime çektim
Mektubuna sinen o eşsiz kokunu
Tıpkı yüz üstü bırakılmış
Yavru bir köpek gibi
Bulabilmek için kaybettiği yuvasının yolunu.
Ve birleştirerek dudaklarımı
Rujlu dudak izlerinle
Doyasıya öptüm seni
Suni bir şehvetle,
Saatlerce…
Yazdığın satırların arasında
Bulmaya çalıştım ilk günki özlemini.
Ve geceye şikayet ettim rüyalarımı
Kaldığı yerden devam etmediği için
Hayalinle dans ettiğim hiçbir melodi.
Birden kulağıma çalındı ayak seslerin
Her gece takip ederken beni gölgem gibi
Ve geçerken aralarından
Korkuttuğun kuşların dehşet görüntüleri
Yansıdı duvarına,kiraladığım tek göz gecenin.
Bir yudumluk rakım kalmış yalnızca
Bir türlü içmeye kıyamadığım
Dibinde bir kadehin.
Ve buraya geldiğim ilk günü hatırladım
İlk işim pilini çıkarmak oldu
Duvardaki ahşap saatin
Ve ne zaman baksam
Saat hep bir buçuğu gecenin.
İçeri düşen ilk yağmur damlasına daldı gözlerim
Kapanması için bir sinyaldi belki bu damla
Açık kalan pencerenin.
Çekince perdeyi fark ettim
Perdeye bulaşan elimdeki kan lekesini
Ve titrercesine nefesim
Defalarca senin adını söyledim
Senden nasıl kaçtığımı…
Senden nasıl uzaklaştığımı…
Kulaklarımı nasıl kapattığımı,duymamak için feryedını…
Yara içinde
Bere içinde
Her yeri bela çamur içinde
Bir an bile bakmadan ardıma
Nasıl geldiğimi söyledim buraya defalarca.
Ve gözümü kırpmadan
Çekip vurduğumu elimdeki son resmini…
Akan kanı söyledim defalarca
Kurşuna yenik düşmüş yüreğini…
Göz yaşı dökmene bile zaman kalmadan
Mezarın olacak o toprağa diz çöküşünü…
Bir feryat bile duyamadan
O masum dudaklarından
Bir kabus gibi ölüşünü söyledim.
Bir cinayet işlediğimi…
Senden bana kalan son resminin
Bana çektirdiği işkenceyi…
Böylece seni nasıl sevdiğimi söyledim defalarca.
Sonra apar topar getirildiğimi
İşte bu kapıdan içeri…
Ve saatin hep bir bucuk olduğu
Bu karanlık hapishaneyi söyledim.
Şimdi çekiyorum cezamı
Yanımda içmeye hala kıyamadığım bir yudumluk kadehim…
Gece silinmeye başlıyor artık gökyüzünden
Anlaşılan yine kovulacağım
Kiraladığım bu tek göz geceden
Ve sen ne çektiğimi bilmeden
Ardında bu demir parmaklıkların
Ben bir çakmak arıyorum
Yanışını izlemek için
İçine kokunun sindiği o son mektubunun.
Kalsın istemiyorum
Senden ban hiçbir şey.
En son resmine kadar öldürdüm seni
En son hece yanana kadar bekledim
Başında son mektubunun,
Belki garip ama
Yokken sevmeyi tercih ettim seni
Ve ölümsüzleştirmeyi sevgisini
Bana bıraktığın yokluğunun.