Çınarlar ve Efsaneler Şiiri - Burhan İşiyok

yaşadığım kent İstanbul hep sanatın başkentiydi,
Diyarbekir devrimin, Mardin medeniyetin, Dersim de direnmenin.
hep bir başkaldırı bekledim kömür gözlü kent Zonguldak’tan
bir zamanların küçük Moskova'sı Fatsa'nın F’si bile çıkmadı
hiç kimse Bergamalı köylüler ile
ve Karadenizli Havva Ana gibi cesaretli olamadı
elimde bir yetki olsaydı bütün ödülleri Cumartesi Anneleri’ne verirdim
üç kadın çok şaşırttı beni, onsekiz yaşındaki kızlar gibi hep direndiler
Fadime Ana, Havva Ana ve de Berfo Ana
üç cesaretli çınar gördüm onlar gibi,yenileri bir daha doğar mı bilmem
birinin adı Musa’ydı erken öldürüldü; birinin adı hem Yaşar’dı hem Kemal haksızlıklara yenildi,
birinin adı da Abdülkadir Pirhasan'dı, koca çınar Vedat Türkali
bir türlü devrimi göremeden gitti
hiçbir şair Ahmed Arif gibi
hiçbir dengbej Şivan Perwer gibi
hiçbir sanatçı Neşat Ertaş gibi doyurmadı kulağımı müziğe
sinemayı Yılmaz Güney'le sevdim
ondan sonra da izlediğim hiçbir filimden tat alamadım
bir de Nazım neden hala vatan haini, bir türlü anlayamadım.

İstanbul, 2017