Çınarlar Ayakta Ölür Şiiri - Osman Kurukaya

Hayat,alıp gidiyor ellerimden bir rüzgar gibi..
Zaten o rüzgarlar değilmiydi
Bana bıraktığın son kokunu çalanlar?
Bilmezdim ki birgün kalbimin beynime hükmedeceğine
Derdim tavan arasında büyük; içime atsam binam çöker
Dışarı vursam şikayetçiler
Ben çok ağladım gülüm güller üzerinde
Ben çok dağladım kalbimi eller dizinde
Ve birgün gelip hayatımı değiştireceğine inanmazdım
Kalbimin soğuk odasındaki pasaklı çocuğun
Satır aralarında esen mısralarımın o güz rüzgarlarının
Ömrümü önüne katıp götüreceğini
Bilebilirmiydim ki?
Silebilirmiydim ki bir kalemde?
Silgim bitti ancak o orda hala yazılı
Kazılı en derinde bir insanın adı
Bir çığlık atsam duyarmı ki karanlığın gölgesinde güneşi?
Yada sussam anlarmı ki olduğumu?
Ben kendimi vursam ne olurki yollara?
Tutamadığım sen olduktan sonra kalbimin kara kumsallarında
Veya hesabı çıkarmıydıki o yaşların?
Başımı taşlara vururken akan kanlarla?
Belki erişilmezliğindi beni sızlatan
Bir bıçak gibi paragraf boşluklarına saplanan
Yüzün yakomoz gibi deryalara vuran
Ilık bir esintimiydi acaba yüreğimi okşayan sana baktığımda?
Bir boşlukmuydu elimi omuzuna attığımda?
Bu aşk fazlamı geldi bir bakışla anlattığımda?
Sözlerin belki beni hayata döndürür,
Bu kadar sağlam durduğuma bakma;
Çınarlar ayakta ölürrr....
OĞUZHAN BARTUĞ KURUKAYA