Çınarın Kedisi Şiiri - Kamil Serdengeçti

Ankara’da o yokuşu ağır ağır çıkarken
Kızılırmak’tan Dikmen’e doğru
Bir köşede gördüm o yorgun, eski çınarı
Öylece beklerken
Eteğinde kavruk, kuru yapraklarla
Dibinde bir küçük kedi gülüşü
Kimbilir kaçıncı torunu
Zamanda geri geri
Bembeyaz sisler ötesinden
Hercaî büyülerle
Bir karlı sokak anısına doğru
Eski ve artık yok olmuş lâmbaların
Ölgün, suskun, durgun ışıklarında
Parıldayan
Ve beni hep aynı yerde
O bembeyaz çınarın dibinde
Gözleriyle
Karşılayan
Küçük ve sarı
Sarman kedinin
Büklüm sokağın o eski köşesinde
Öylecene
Her gece
Sessiz
Ve sorular dolu
Bakışları
Ve kısık ve kesik
İncecik
Miyavcığı
Sarman kedinin
Gölgesiz ve zamanlar ötesi
Bir çift göz parıltısı
Sessiz karlar üzerinde
Bir çizgide
Hâlâ duran izleri
Bir cevapsız soru gibi
Neyi beklerdi
Niye beklerdi
Bilen kim
Uçuşan karlarda lâpa lâpa
Ben
Ve onulmaz düşleri ilk gençliğin
Çıtır çıtır karları ezerken ökçelerim
Hep birlikte o çınarın gizemine
Bir görünmez kapıdan girerdik
Ve tanrı şahidimiz olurdu belki
Sarman kedinin gözlerinde
Zamanlar ötesinden
Duygu, düşünce ve düşlerle
Kendimize giderdik
Bir an
Saatlerin durduğu
Ve zamanın hiç bitmeyecek bir sonsuzu vurduğu
O an
Tüm suskular arasından
O çınarın dibinde
Sarman kedinin ışıldayan gözlerinde
Şahidimiz tanrı olurdu
Bizim de ruhumuz olurdu bir an
O an
Yüreğimiz girdaplar içinde bir çılgın ritmi yakalar
Ve bağrımız karlara
Gençlik, gelecek ve umutlara
Koşardı
Bir adım bile atmadan
Gözlerinde
Sarman kedinin
Bembeyaz ve karlar dolu dallarıyla
Çınarın
Kollarına
Bağrımız dolanırdı
Yürüyüp giderken
Geriye
Bakmadan
Dönmeden
Öylecene
Ökçemizi ezerek
Biz
Gençlik
Ve rüyaları
Ankara’nın