Çınarın Arzusu Şiiri - Özgür Samanci

Nazım Hikmet'in anısına

Gökyüzü kırmızı bu akşam,
Bulutlar kapatıyor üryanlığını,
Neredeyse siyah, ama tamamen değil,
Yeryüzüne yaklaştı gibi,
Bana bir sırını emanet etmek ister gibi,
Ağır bir sır, hayat gibi, ağır.

Gökyüzü çocuklarının biri 28 yıl ve 6 aya
Mahkûm edildi.
Sadece insanlığa inandığı için,
Sadece kendisini insanlığa adadığı için.
Ama ne yazık ki, şu insanlar,
Şu aynı insanlar,
Kendi düzenini bozan bir doğa gibi,
Onu içeri kapattılar, özgürlüğünü bağladılar,
İnsanlıktan uzak kıldılar,
Ama neyin adına?
Hangi hakkın adına?

Bir güçlü fırtına onun yolundaki evleri götürüyor,
Kızgın doğanın rüzgârıdır bu,
Zincirden boşanıyor, isyan ediyor,
Ve sanki, beni tutuyor bu güç,
Sanki, doğa bana yardım ediyor.
Öfkem midemin boşluğunu dolduruyor,
Acımı haykırıyorum, En gökyüzüm,
Bu nasıl olabilir?
Anlamıyorum,
Anlamıyorum.

Sus diyorsa, susacak mısın?
Hayır diyeceksin,
Çünkü hayat ağır bir hikâye,
Çünkü "hayat şakaya gelmez",
Çünkü, şu anda, senin için,
Yaşamak için, açlıkdan ölüyorum.
Yaşam mücadelesi beni mahkûm ediyor öyleyse,
Çünkü beni elinde bulunduran yaşam arzusu,
Her şeyden daha güçlü,
Ve hatta ölümden daha güçlü,
Elimi gökyuzüne kaldırıyorum, cesaretle,
Gücümüz bir vücut gibi birleşiyor,
Gücümüz, bir karşıt güç gibi,
O fırtınayı tamamen geri çeviriyor,
Anlıyor musun?
Anlıyor musun?

Zarar verildi.
Onunla olan tarihin onarırması,
Senin için zamanı geldi.
Bir tohum sabırla,
Ekilmeye,
Seni bekliyor.
Bu çınarın tohumu,
Ki arzusu
Dünyaya gelmek,
Ki arzusu
Senin toprağının üstünde beslenmek,
Nazım Hikmet'in yanına.