Çınarım Fransız'mış Şiiri - Leyla Gülsüren

Çocukluk günlerimde kurduğum düşler
Masallara karışan, masum hevesler
Bulurdu dünyada, sevgi kanıtı
Çınarlı yol o günlerin canlı anıtı.

Giyince basmadan fırfırlı elbisemi
Kasaba yoluna düşer, heves çiçeği.
Çınarım var orada, gel der bana.
Bir çok çınar içinden, kanım kaynadı ona.

Külüstür araba da hız yapar inadından.
Oysa gitsem yanına, sorardım hep dedemden.
Bir gün kabul oldu dileğim, araba bozuldu orda.
Biraz bekleyin dediler, koştum Çınarımın yanına.

Haydi Çınarım! hep gel diyordun.
Ben görmedim dedemi, sen onu tanıyordun.
Herkesin dedesi, bayramda harçlık verir
Dedem bilse beni, acaba sever midir?

Çınarım dan ses çıkmadı önce,
Yaşlı nede olsa, kafası karıştı bence.
Ya! hatırlasana, dedem uzun boylu güçlü biriymiş.
Babam söyledi, atıyla hep bu yoldan geçermiş..

Tamam, hatırladım dedi Çınarım,
Deden çok! geçti bu yoldan
Hatta oturup şurada, buğday serpti kuşlara.
Çocukları da çok severdi, şeker götürürdü onlara.

Külüstürü yapmışlar, üzgünüm gidiyorum.
Teşekkür ederim Çınar, seni çok seviyorum.
Dedemi anlattın bana! ona meleklerle selam söylerim.
Sen de beni bekle, yanına gelemesem de el sallarım.

Yıllar geçti ben, düşlerimle yaşlandım.
Her hasrete, Çınarımla dertleşerek katlandım.
Bir gün duyup yıkıldım! Çınarımın aslını.
Dedemi esir eden Fransız dikmiş onu, bilmezmiş lisanımı

Öyleyse ben, kiminle dertleştim onca zaman
Bir gün olsun sözleri, çıkmadı yalan
Ama ben de Fransızca bilmem ki! Düşününce anladım,
Yine benmişim hep, kendi yaramı saran