Çınar gölgesi Şiiri - Orhan Korkmaz

Hayat, babalarla başlar
Gökyüzü onların gölgesiyle dolar.
Çınar gibi dimdik, meyvesiz ama yeter,
Bir gölge, bir nefes, bir huzur kadar.

Gidenlerin ardından dualar yükselir
Her kelimede özlemin sesi belirir.
Bir hatıra kalır geriye;
Yarım kalmış sarılmalar,
Dillerde “keşke”ler.

Bu dünya kiralık,
Hangi sevgi ödenebilir?
Hangi dua yetebilir ki;
Toprak bir kez kavradı mı,
Bırakmaz elini.

Baba,
Her “özledim” bir yara daha açar.
Ama bil ki gökyüzünde
Her yıldız,
Sana bir selam taşır.

Nur içinde yat,
Dallardan dökülen her yaprak,
Senin hatıranla yüreklerde kalacak.
Sessizlik çöker geceye,
Yıldızlar bir bir göz kırpar uzaklardan.
Belki sen de bir yıldız oldun,
Usulca süzülüyorsun gökyüzünden,
Bizim düşlerimize.

Her türkünün nakaratında,
Senin sesin yankılanır.
Bir baba gibi kucaklayan,
Bir çınar gibi koruyan.
Sen gittin,
Ama gölgen hâlâ bizimle kalır.

Dünya fani,
Ama özlem baki.
Gözyaşları içe akar;
Her damlada bir "ah",
Her ah’ta bir dua saklı.

Kim bilir,
Hangi bahar sabahında kavuşacağız?
Kim bilir,
Hangi rüyanın ortasında buluşacağız?
Ama bu dünyada,
Sen hep bizim yanımızda;
Bir türküde,
Bir rüzgârda,
Bir özlemde saklanacaksın.

Nur içinde yat güzel insan,
Adın yüreklerde bir iz,
Bir ağıt,
Bir huzur olarak kalacak.