Çınar Göle Şiiri - Yusuf Kemal Çetin

İkiside çoçukluk arkadaşlarıydı.
Birlikte büyümüşlerdi Çınar ve Göl.
Birbirleri ile çok iyi anlaşıp,
Birbirlerini çok sevmişlerdi.
Çınar adı gibi sevdasından,
Çok uzayıp göklere yükselmişti.
Göl ise suyun berraklığını temsil ettiği için,
Çınar'a olan sevgisinden kocaman olup,
Büyümüştü.
Birbirlerine dokunamamazlık,
Hep böyle ayrı olacaklarını düşünmek,
İkisine birden zaman geçtikçe,
Sevgileri hüzün vermeye başlamış.
Bu gerçeğe nasıl alışacaklardı.
Birbirlerini uzaktan sevmek çok acı geliyordu.
Çınar kolları ile,
Göl de daha'da büyük olup,
Çınarın köklerine ulaşıp,
Amaçı suyundan vermek,
Ona dokunabilmek ve yaşatabilmekti.
Çınar adı gibi güçlüydü ama,
Göl' süz bir hiç olduğunu düşünüyordu.
Çünkü ayrı yaşamak zorunda idiler.
Çok üzülmüş ve yıllardır üzgündü.
Çınar diğer akrabaları gibi,
Çok uzun ömürlü yaşayamayacağını hissetmişti.
Bunu Göl' ü ile paylaştı.
Göl asla kabul etmedi.
Böyle ayrı olsakta yaşamalıyız dedi.
Çınar artık dayanamıyordu.
Tüm dallarını gövdesinin yanına doğru kırdı.
Boynunu büktü.
Artık zayıflamış kökleri ile,
Göl'e doğru sağ tarafına düştü.
Kendi hayatını hiçe sayıp göze aldığı,
Göl'e uzanmaya dokunmaya az kalmıştı.
Ama asla dokunamadı.
Zamanla iyice dökülüp öldü.
Göl bu yaşadıklarına çok üzülmüştü.
Ne kadar çok severken ne halde kalmıştı.
Günlerdir düşündü.
Çınarın yaptığı bu fedakarlık karşısında,
Göl'de kayıtsız kalamazdı.
Önce hayat duygularına küstü.
Sonra havaya ve toprağa küstü.
Çok geçmeden,
Göl tüm çevresine rağmen,
Büyük sevdası Çınar için,
Acı acı gitti ve kurudu.
Artık oda orda yoktu.
Her Çınarı bir ağaç,
Her Göl'ü bir su parçası sanmayın.
Onlarda bir sevgi bir hayattır.
Çınar Göle.........

23/12/2006
c.tesi