Çınar Şiiri - Gökmenzade Bayram

Sıcak, sımsıcak bir gün.
Bir yol, bir çınar ve iki dost,
Bir de serin bir gölge.
Gönül yorgun, kalp baygın
Selam benden, müsamaha dostlardan,
Serin hava, buz gibi gölge, yıllık çınardan.
Kaldırımlar parke, arkamız park,
Üstümüz yemyeşil yaprak,
Altımız beton toprak.
Dostlar yürek sevdası bir aşk erbabı.
Çınar yemyeşil ve dimdik ayakta.
Gölgende ne serin huzur var hayatta.
Seninle şenlendi gönlüm, seninle can buldu beden,
Son defa huzur verdin bana, çürümeden.
Hep böyle miydin sen çınarım asırlardır?
Hep serinletir miydin yanan gönülleri?
Gölgen de mi can verdin, ölgün ruhlara,
Seninle mi can gelirdi, ruhsuz kalabalıklara.
Seninle mi şenlenirdi hep böyle baharlar,
Nasıl yenik düştün, minik bir kurda,
Sen yoksun diye ateş yağdırdı gavur günlerce yurda.
İşte insanı çıldırtan ifritler, işte şurada.
Aman çınarım,yalnız, insanları barındır gölgende.
Sensiz birlik mümkün değil ülkemde.
Sensiz baharın tadı yok çınarım,
Sensiz her şey yokluk ve yarım.
Sensiz güneş çok sıcak ve yakıcı,
Sessiz gidişin bize hicran, gönüllere sancı.