Çınar Şiiri - Melike Özbaş

Köklü bir ağacın dalıydım,
Esnek ama dayanıklıydım.
Zararsızdı haylazlığım,
Çocukçaydı kurnazlığım...

Kökten hep sevgiyle sulandım,
Yeşerdim yaprağa bulandım,
Boşa gitmedi çiçeklerim,
Renkleriydi benim hedeflerim...

Seğirtince üzerinde toprağın,
Savrulurdu zifir lüle saçlarım,
Yaradandan zeytin gözlerim,
Akılcıydı sivri gelen sözlerim...

Şimdi değilim körpe fidan,
Köklendirdi beni yaradan,
Baltalandım kısa sürede dünyadan,
Ecelmiş adı,bana bakan aynadan...

Başım dumanlı koca çınarım,
Melek balam Asyama yanarım,
Sırtımı zülfikara dayarım,
Ali,Sabri ekmeğimle doyarım...

Ya Rab! Beni utandırma!
Çamuru uzak tut,suyu bulandırma!
Teknemdeki kıvamı sulandırma!
İki dalımı çalıya dolandırma...

Sağlamdır iman tahtam,
Ne kadar zorlansamda bahttan,
Gözlerin beni izler,bilirim uzaktan,
Sensizliktir beni eden bu tahttan..