Çınar Şiiri - Hamza Mamaş

Çınar diye bir kavaga yaslanıp durmuşum.
Asil sanıp azmışa methiye uydurmuşum.
Çınarlar yıkılıp söğütler toremiş çoktan.
Hakikatten hayal yok, omurga yıkılmış çoktan.

De ki Mamaş söyle kim kimin nesidir.
Bülbül diye dinlenen baykuşların sesidir.
Büyük bir nesil taşındı hiçlik vagonunda.
Hiç karışamadık ölüm var sanki sonunda.

Mescana aşındı yedi kat gökkubbe.
Heba oldu ömürler, ölümler hibe.
Ne güneşe inanırım, ne kamere, ne sana.
Tutarsızlık tutmuş ne olur bıraksana.