Çınar Şiiri - Alp Gürkök 2

Düştüm bir sonbahar,
Bir çınarın dalından...
Yeşil yeşil toprağa,
O koca çınardan...
Artık rüzgârda salınırım,
Toza toprağa karışırım,
Ve zamanın acımasızlığında,
Yavaş yavaş solarım,
Özüm çınardı bilirim.
Bir zamanlar koca çınar idim,
Rüzgâr nereye savurursa,
Orasıdır memleketim.
Diyar diyar dolaştım,
Kavuşmak uğruna...
Soldukça soldum,
Sessiz ve sevdasızca...
Çınardım bir zamanlar,
Ateşe giden yolumda,
Savurandı beni rüzgâr,
Yenildim solan zamana.
Çınarlığımı bilir,
Kadere teslim aciz bir kulum ben.
Allah’ın kudretiyle seyyah oldum gezdim,
Rüzgâr savurdu beni,
Issız soğuk bir parka,
Dostlarımla buluştum,
Binbir solmuş ağaçta.
Topladılar bizi bir yaprak dağı olduk,
Bir kibritle tutuştuk, artık göğedir yolculuk...
Rüzgârdı yine ateşimizi körükleyen,
Çınardım bir zamanlar yalnız ve dimdik ben...
Gökyüzüne beyaz dumandan nakış olduk,
Küllerimiz hep birlikte toprağa savrulduk.
Ateşe olan yolculuğumda,
Bulandım çamura toprağa...
Rüzgârdı ateşimi körükleyen,
Kavuşturan arşa,
Rüzgârdı ateşimi körükleyen,
Bir zamanlar kök saldım,
Yalnız ve dimdik ben.
Âşık Fedai