Çınar Şiiri - Kadir Ünlü

Ne kadar serindi
Yakıyordu yaz sıcağı,Ağustosun yedisiydi
Çınar altı gibi koyu bir gölgeydi
Seksenlik varlığın
Çocuktum sanki,altmışına merdiven dayamış
Alzheimer titreği ellerin okşarken başımı yavaş yavaş
Oysa artık sen benim bebeğimdin
Gülerdi gözlerin ben girince hasta odana
İlenmezdim bilhassa,altını değişirken
Sen gururlu utancınla yüzünü duvara dönerken
Beynimde çakılı hâlâ paslı mıh gibi
“İmza atamam artık ama,parmak basayım da,öldürdünler beni,
Utanır oldum senden” dediğin
Yıldönümü bugün
Mahşer kasırgasında devirilişinin
Alıp gölgeni,günde bırakıp altmışlık çocuğu gidişinin
Ulu Çınarım
Sen devrildin ama,ben yıkıldım asıl
Büyüdüm aniden
Daldan düşmüş ıslak serçe yavrusu gibi çırpınarak,acın içimi yırtarak
Hay büyümez olaydım
Sen duraydında,ben çoçuk kalaydım
Güleydi gözlerin gene,tutaydım buruşmuş sarı ellerini
Hasta odana her girdiğimde
Bitimsiz olsun Cennetin
Rahat uyu temiz vatan toprağında
Er geç gelirim yanına
Onurlu,emekçi ve iyi yürekli
Garip babam