Çimen Gibi Şiiri - Can Aydeniz

Kahveyi soğutarak içmendeki acemilik,
saatlerin bitmemesini dilemek gibi.
bulut geçişinden izbeye düşerek ben,
dünyada gülüşünü görmeye gelmiş gibiyim.
yarım akıl, gülüşünü özlemek.
gözlerinin yanında solmuyordu bir türlü.
gülmek şeklini.
sokak hep yağmurmu artık.
sadece, kadıköye has değildi bu durum.
kadınlar daha az üşüyordu.
bunu biliyorduk.
senin kitabın gözlerini yormuyormuydu?
şiirlerin çoğunda vardın.
saçların, gece sana hiç sarılmıyormuydu?
tüm eve şampuanın da siniyormuydu?
sadece kedilerin kıyabiliyordu kollarına,
ve ellerinde çizikleri.
ve,
konudan alakasız adamlar düşünmüyordu bile.
jazz şarkılara düşüyordum, kaldırmıyordun üstelik.
yılkı atları devriliyordu gece haberlerinde,
gazetelere bakıyordum hala beni yazmıyorlardı,
korkutmuyordu telaşlı kalabalık.
yağmur, kehribar düşlüyor.
geç olmasına karşın anladım.
bulutlar seni tek gördüğünde dağılıyordu,
sakin çocukluk anılarım kastırıyordu yanlışlığı.
güneşin, ay ışığınla aynı parlaklıkta savruluyordu.
istanbul hep telaşlı.
oyuncak ayı bile sarılıyordu.
ben,
sakin,
sazlıkta bekliyordum herşeyi.
yanlışlığın düştüğü yerde bir ben daha bitiyordu.
çimen gibi.