Ölümün sonsuzluğunu düşünmek gibi,
ruhumuzun ölümsüzlüğüne inanmak gibi.
Ne gurur,nede öfke..
hep yenik düşüyor.
Her hücresi sevgiliye giden,
her zerresinde sevgili oluyor.
Aşk kendi mantı içinde yol alıyor.
Yüreğimin her yerinde,
mantığımın açtığı deliklerle boğuşuyor aşk
ben bu değilim artık.
Başlangıcından beri,her gün daha da artarak,
bize anlam katışına inandırıyoruz kendimizi.
Artık daha fazla ıstırap çekeceğiz…
anlamı bu
Ürkütüyor…
Bir aşkın iltihap tutan yaralarımı daha çok acı veriyor,
Yoksa,
Bitirmek mi daha az acıtır.. bilmiyorum
gece besliyor korkuları
büyüyor,büyüyor..devleşiyor
Bu bensem,artık tanıyamıyorum kendimi
bir suliet beliriyor tavanda
karma karışık hayaller geziniyor karanlıkta
çılgınlığın ötesindeyim anlıyorum.
ve
Hiçbir şey iz bırakmadan gitmiyor,
Kayıt Tarihi : 30.8.2009 13:48:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!