karanlığa yaslanmış ağlıyordu
koyu bir toprakla örtülü gök yüzünde
üşümekten al al olmuş tırnaklarına bakıyordu
gömülü sevinçlerini ısırganlığından kaçırarak
ve gözleri duman duman alevlere yumuluyken
eğri büğrü bir demir soğukluğuna bile hasret kalmıştı
dümdüz bir tebessüm edesi geldi içinden
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
