Çılgın Kız Şiiri - Necdet Cemal Ocak

Biraz dağınık, biraz hoyrat, erkek değil.
Kız bu anlattığım sevgisiz kalmış.
Alaka, ilgi olmayınca duyguda sefil,
Okyanus misali, duygu girdabında boğulmuş.

Dağınık mı dağınık! Her parçası bir yerde.
Çıkarınca mantosunu, kolu durmaz bedende.
Dağılmış saçları, bağlayacak ipi kim bilir nerde?
Hani kayıtsız oturuşu yok mu sere, serpe.

Eser yok yüzünde dertten tasadan.
Farksız görünüyor duruşu, ilkokulludan.
Bazen kaybolsa da, kalemi çıkmaz boynundan,
Anne değil aslında, ancak abla olur ondan.

Güzel bir meziyettir elbette, daima gülmek.
Hele gülen çehre altında dertleri gizlemek.
Sormak, evdeki duvarlara, eşyalara sormak gerek,
Ağladığını, beklide hıçkırdığını söyleyeceklerdir tek tek.

İyi bir örnek, sistemler arası mücadele.
Parça parça bir iç dünya biraz burda, biraz evde.
Zaman ayırmalı işine, kendisine, her şeye.
Bence her şeye rağmen, sağlam bir irade.

5.1.1988/İstanbul