Çilenin Destanı (12 Eylül)

İnsanlar vardır insan mı belli değil,
Adamlar vardır adamın ham maddesidir.
İşte bir adam vardı yaşı elli değil,
Adam kelimesini sırtlayan dava abidesidir.

Ömrünü Türk askeriye disipliniyle geçirmiş,
Kim vatan haini kim vatan sever diye seçermiş,
Türkiye ve Türklük sevdasıyla zamanı geçermiş,
Bu uğurda yaşadı, tutuklandı, yargılandı.

O kapkaranlık gecede bu sevdası için,
Bu dava yüzünden yaşadıklarım niçin?
Demeden dar ağacında yaşayacağı Sevinç’in,
Mutluluğuyla parlayan gözleri başladı anlatmaya.

O gür ve davudi sesiyle haykırdı,
Evlatlarımın suçu yok bütün suç benim.
Diyerek doldu gözleri ve dizini kırdı,
Ne çile çekilecekse çeksin bu bedenim.

Ne yaparsanız yapın, ben yolumdan sapmam,
Bu vatana ihanet edeni affetmem diye ekledi,
Ne yaptıysam ülkem için yaptım gayrısını yapmam,
“Ne ceza verecekseniz verin” dedi ve bekledi.

Çakır olarak onu anlatamazsam ağrır başlarım,
Uymazsa yanlış olursa sözlerim silersiniz.
Fazla söze gerek yok gardaşlarım,
Onu siz benden daha iyi bilirsiniz...