Çilem Şiiri - Mücteba Said Dereci

Senin kurduğun her söz,
Benim için fermandır.
Yüzündeki bir çift göz,
Tüm derdime dermandır.

Ferman et, kurban olam.
Derman kıl, şifa bulam.
Bir gül de, ilham alam;
O ki şi'rime candır.

Sanadır her kelimem,
Satır satır şu çilem,
Ruhum, aşkım, öz kalem,
Yolunda bir fidandır.

Ayrı kalmak senden zor,
Özlemek ne bana sor!
Hasret her gün büyüyor,
Vuslat ise bir andır.

Irak olunca senden,
Şu Dünyadaki zaten,
İstanbuldan Ötüken,
Her yer bana Fizandır!

Düşümde, feryadımda,
Attığım her adımda,
"Sen" zikretmek yâdımda;
Benim için imandır!

Fırtınalı gecede,
Her harfte, her hecede,
Anmak adın secdede,
En güvenli limandır.

Rüyamda görmek seni,
İşitmek o sesini;
En ilahi, en yeni,
En soylu bir nişandır.

Binken, senle bir olmak;
Bir içinde kaybolmak,
Ve yalnız birle dolmak,
Tek bildiğim lisandır.

Yıllar sonra ne zormuş,
Hasret ateşmiş, kormuş.
Şair şöyle diyormuş,
Ya öldür ya uyandır!

Dökülmüyor dilime,
Basit birkaç kelime,
Odur sebep halime,
Hem ayan hem beyandır.

Düşünsem de kırk gece,
Yetmiyor yedi hece,
Tek bir haber sadece,
Zalimce bir ihsandır.

Nasıl da inanmışım,
Masallara kanmışım,
Sönmüşüm de yanmışım,
Ne gerçek ne yalandır?

Şaştım kaldım ben artık,
Ya gel ya aklımdan çık!
Ya yap ya ne olur yık!
Ama bunu sonlandır.

Bitir artık çilemi;
Kır, at, git, şu kalemi.
Vur başıma alemi!
Ne gelse senden şandır.

Bunca kelam bunca söz,
Yarimdeki iki göz,
Hikayemiz, tutmuş köz.
Acaba kim pişmandır?

Sen de unutulursun,
Artık yalnız mezkursun,
Sade anılar dursun,
Nasibimiz kalandır.

Dânâ der ki ey Rana;
Son sözümdür bu sana,
Ya bırak beni bana!
Yahut tekrar inandır...