Çilem Şiiri - Fadlı Doğan

Uzun yıllar gezdim gurbet ellerde,
Beş yılını Ceyhan Mercimek Köyünde
Her gün uyanırdık sabahın köründe,
İki büklüm çalışırdık tarım işlerinde,
Ekmek kuru, su sıcak, üstümüzde yakıcı güneş...

Mersinde adım başı narenciye bahçesi,
Fakir için vatandır yurdumun her köşesi,
İş bulunca had safhaya varırdı neşesi
İnmezdi her gün sırtımızda limon küfesi
Ağaçta tiken, ellerde yara, üstümüze yağan yağmur...

Malatya’ya giderdik kayısı dermeye,
Fırsat bulamazdık çocuğumuzu dahi sevmeye,
Paydosta mecalimiz kalmazdı çadırlara gitmeye,
Birbirimizin haline bakıp ta başlardık gülmeye,
Gülüşler sahte, dostluklar güçlü, kaderler aynı...

Kimse fakir doğmak ister mi bile bile,
Hayat boyu sürünür de çekersin çile,
Bülbül olsan konamasın hiçbir güle.
Cayır cayır yanarsın da dönersin küle.
Ağlayan bebeler, boşa giden ömür ve gönül yarası...