Çilekeş Şiiri - Şükrü Çulhaoğlu

ÇİLEKEŞ

Ne bu çektiğim acı,bu keder
Hayatımı ölümüne adadığım Gül bahçesi
Bilmezmisin Mecnun’un Leyla’yı sevdiğini
bilmezmisin,bilmezmisin benim aşk ateşi ile yandığımı

Artık Kafesinden çıkmış bir kuş gibi
Özgürce Ne yaptığımı bilmeden uçuyorum
öksüz başım ağrıdı dağa,taşa vurmaktan
Düşünmezmisin ki ne yapar bu divane

Gün ağarırken indim kız kulesine
Birden gözüm kamaştı, ufkumda parladı güneş
Dünyada varmı benim kaderime eş
İşte ben,işte ben yalnızlığa mahkum kalmış çilekeş

Artık çare dokunmaz,nafile bundan sonra
İşim olmaz mazide kalmışla
Gözlerim kan ağladı kırk gün,kırk gece
Neler haykırdım kız kulesine o gece

Çetin bir rüzgar esiyor, savrultuyor yaprakları
Bir Çınar’dan,bin gözyaşı düşüyor
Söksem atsam kalbimi olacakmı ki memnun
Bilmezki bu adam eceli gelene kadar mecnun

Toprağa serpilsem bir karanfil tohumu
Aylar sürer topraktan çıkıp gözümü açmak
Ama Ne olacak bir rüzgar gelip geçer
Dağıtır beni Harem’denİstanbul’a