Çilek Şiiri - Bekir Dalkıç

Kenar mahallelerin birinde,
Saat sabahın onbirinde.
Seyir halinde bir kamyon.
Asfaltın ortasında iri, dik bir çivi.
Sanki bilerek yerleştirmiş itin biri.
Çivi kamyonun lastiğine battı.
Kamyon, ilerideki virajı alamayıp,
Karaya oturan kocaman bir gemi gibi,
Yalpalaya yalpalaya gdip, paldır küldür yol kenarında yan yattı.
Şoförü eski kulağı kesik, feleğin çemberinden geçmiş.
Kazazedelerin piri.
Son anda davranıp can havliyle, kendini dışarıya fırlattı.
Çilek yüklüydü kamyonun kasası.
Çilekler, olduğu gibi etrafa saçıldı.
Top oynuyordu toprak sahada o semtin çocukları.
Kapkara gözleri fal taşı gibi açılmış.
Çilekleri "noluyoruz lan" bile diyemeden,
Yoksul çocukları kaptı.
Şoför çıktı çileden.
Çocukların üzerine yürüdü.
Ciğer görmüş kedi gibi atıldı.
"Çilekler benim verin" dedi "benim paramı"
Çocuklar ilk defa duyuyordu çileğin adını,
Ve ilk defa alıyorlardı o şekerli tadını.
Şimdi kolaysa hadi anlat onlara,
Anlat anlatabilirsen helalı ya de haramı.
Sonra, öfleye püfleye, istemeye istemeye, verdiler şoföre ellerindeki bütün çileği.
İçlerinde en küçük olanı hüngür hüngür ağlamaya başladı.
Kamyoncu bir çileklere baktı, bir çocuklara.
Bir de cigara yaktı.
Alın yiyin çocuklar dedi bu çileği.
Zaten çekmişim çekeceğim kadar,
Ben çekerim çileyi.
Sardı kamyonunun kasasına bütün çileyi.
Bir cigara daha yaktı,
Bir dilek tuttu,
Sonra da evinin yolunu.
Çocuklar yedikçe neşeyle bütün çilekleri,
Gerçek oldu kamyoncunun bütün dilekleri.