Duy Gönül Şiiri - Kubilay Demirkaya

Dumanlı bir başta bin türlü kazan
Kaynar durur, zihin yorur duy gönül
Mert sanarken seni namertçe vuran
Yüreklerde verem olur duy gönül

Çileye dost olsan, sulara yazsan
Yerde pul pülüsgar, gökte avazsan
Dal budağın çorak, sefil alazsan
Seni döver, taşla yontur duy gönül

Özü bir, sözü bir insan ararken
Sorgulansan dilde, dudakta sağken
Şu ölü toprakta cansız cesetken
Dara çeker, darda koyar duy gönül

Garipsen, doğruysan, olma kula kul
Dünya puştun olmuş tez vakit doğrul
Acı bir söz söyleyenden kaç kurtul
Eğri dostluk tez tükenir duy gönül