Çile Şiiri - Mehmet Öztaylan

sema boşaltan güneş damlaların peşinden
yürü kalemim adım at feza eşiğinden

nuruna kavuştuğun binbir girift bilmece
yeter sayıkladığın o ram üstadı ece

nazarıdır serveti boyun eğdiren hilal
sonra dünya güzeli aşk korundan bir celal

yapış dudaklarına durma neden çekindin?
hani bülbül şakıyan dudağından emindin?

hani nerde nazarın ölüm yakan bakışın?
kalplere çağlayarak susatarak akışın?

ateşiyle aşığı mecnun deli etmece
öyle sevdadır ki bu tenden ruhu emmece

hep sırtına yüklenir bir acizin arş mana
taşıyamaz manayı ah taşısa amenna

kader sancılı doğum kader maşuğa gebe
bir bilmece kainat mana ruha körebe

gel imrendiren madde maddeyi yok edecek
binbir çığlıklarıyla fezalar hatmedecek

potasına girecek çepeçevre kainat
eriyecek ruhuna imrendiren hakikat

endamıyla salınıp gözler alacak çile
o'dur Hakka ram eden kor şimşekli vesile

o sana kilitlenmiş sen ona sarılacak
sızılı yara çile ruhu har'a salacak

işte sevdalı maşuk işte çile son aşık
küsüpte gel hayata kelam vefa sarmaşık

nakşederek ruhumu bitir sonsuz uykumu
çilem alevle artık ölümsüz alev mumu

mesain doldu kamer bu şafak attı kalem
şafak çileye indi iğrenç kahreden gölgem