Çıldırasıya Duvar Resmiyim...

çıldırasıya bir duvar resmiyim
dokunma parmaklarınla dokunma
ki dokunursan parmaklarında kalırım...acılarımla...

dur...sakın değdirme dudağına
ölüme susarsın
yüreğimin içine düşünce
içinden bir kırlangıç havalanırda...ağlarsın...

yazdıkların daha da ben olmuş kızamam artık sana...(deme sakın…sus…)

işte
yine yanımdan
yani resmimin kıyısından gözyaşlarını dolandır
nehirler oluştur
kıyısında bir çocuk
kara gözlü deniz
çakıl taşlarını toplamasına izin ver
soluklan...ve seyret onu...

deniz ağlatır beni biliyorsun...deniz deme…(diyorsun…sus..)

sonra hızlı adımlarla
seni taşıyan onurlu ayaklarınla
omzunu dik tutarak
ve gökyüzüne bakarak
ve beyaz yağmur özleminde
gidişine bakmama izin ver...

ve ben çakılıyken duvara kalbimden
kanamayan bir beden taşıdığımı bilmelisin
işte o an, sil gözünün bütün haramcıl gölgelerini
ve türkünü mırıldan artık
ve karahisar kalesi yıkılsın artık...

ama bilirim ki bu gidiş kendi içinedir
hani gözlerin bendeyken
elin ayağın
ve illa yüreğin
elbette bu gidiş içinden banadır...

yani kalbimden duvara asılı yalnızlığımadır...

yalnızlığım mı?
ki sende bilirsin ki
bütün yalnızlık avaz avaz çığlık doğurur
hadi tut şimdi çığlığımı
ve gel yanıma
sol omzumun yanına
ve beraberce doğuralım çığlıkları...

her çığlık aslında sağır eder bütün evreni
utanır mı dersin sevdamızdan...