Cilalı ayna... Şiiri - Vahit Kemal Kısa

Sıkma dişlerini çocuk.
Hayat, dişlerinin arasında
Can vermeyecek kadar çetin.
Ellerinin terlemesin,
Taşırken yükünü.
Gayretini harcama boşa,
Gözyaşların değerli,
Siyah inciler kadar.
Ağlama çocuk...
Dayanamaz yorgun yüreğim.
Kaç kez geçtik bu yoldan,
Bir kaç metre ilerisinde durup yaşamının,
Ahkamı kesmek değil meramımız.
Anla beni,
Anla ki kolay aşasın,
Nasırlı bir elin,
Odun sobası sıcaklığındaki yokluğunu.
Ağır gelir biliyorum
Eğilirken, üç beş
Zibidinin ayaklarına,
Attığın her fırçada
Kan kusar sandığın.
Her cilada ayna gibi
Görürsün melake yüzünü.
Potinler,
Aynandır çocuk.
Bunu en iyi ben bilirim.
İnsanlar var çocuk
Eldiven takar.
Kimi deri, kimi beyaz
Fark etmez çocuk.
Onlar,
tırnaklarının arasında,
İnsan kanı saklar.
Kızmaz hocan korkma
Karaymış tırnakların,
En az gözlerin kadar.
Korkma dedimya,
O da halden anlar...
Yarışır şimdilerde zaman,
Ardına bakmadan geçer
Boyalı çocukluğun.
Binlerce çift potin boyar ellerin.
Binlerce ayak taç olur başına,
Gün gelir
Bir başka el,
Bir başka bahtı kara göz,
Yine saklayarak kirli tırnaklarını,
Yine saklayarak ezilmişliğin boya sandıklarını,
Alır nöbeti senden.
Arkana baktığında
Ne potini kalır insanlığın
Nede yüzünü gördüğün
Cilalı aynaların...