Cikuş Şiiri - Akın Akça

El elden üstünse de elin elimde.
seneler boyunca; havada dönen, dönen tülsü adaların? ...'*
Sıkı el kavrayış, bir öpüş,
Ağızda sezilen yaz lavının öğlen on ikisinde, bir yanardağ sularında,
mağmanın içerden çıkış anında, yükselirken,
oradan koparılış, sökülüş! ...

Yüzük kardeşliği, formalite değildi,
kuzeyden gelmiş tropiğe yerleşmiş bir çeşit anason

'Gel, evimize gidelim', dedi Cikuş;
evimize gidelim, evimize gidelim!
'Başkaları da var, sana seni' desem de, sen buldun bulmasına ilk ama
benim de sana evet'im, yüreğimi verdim!
Zamanı sarmamaya meyilli miydi, ne ileri ne de geri?
Koydu gitti kendini; dediği gibi: 'Bulunduğun anı yaşa'.
'Çok fazla bir şey iste, ama azla yetinmeyi de bil.'
Neden hayatın silgisi deyişine bunca kafayı taktığını ve bunu beğendiğini sordum;
'Hayret, geleceği de bunca önemsiyorsun, hem bareber...'
'Ara başkalarını, ara başkalarını!
'günün birinde bırakmak zorunda kalırsan eğer.'
Peki, 'Neden o zaman, bunca aşındırdığımız kiler? '*
'ötmeye başlar mısın! yok öyle bir şey
olmayacak asla, olmayacak asla!

Battaniyenin şöminede kurulu olduğu
büyük bir ormanın ortasındaki bir çeşit uğrak lojmansı odundan evde,
altını bulutların yastık yaptığı
dikey güçlü temeller asılıydı;
Dikey suretler, eğrildi büküldü, enli toprağa himmet, normal hali buldurtuldu!
Hıçkırığıyla can veren malikanedeki uzun masadaki şişman mafya babası
bozuntusu, uzaktaki küçücük ama aç görüntüsüyle, tam da aynı yemek esnasında hıçkırığıyla döndü hayata tekrar.
Bu hızla, kurumlu bacadan yukarı iki kamaşmış gölge fırladı
ve sıçrayan kütle, damda asılı kaldı.

Söyle artık gene, orda dönmeye başlayan,
dönmeye başlayan rüzgar gülü;
danış kendine, danış, bir de baykuşa!
dönen sen, dönen adaların....
Kaç kere daha seni bulacak, söyle
seni duyduğum, işitemediğim kör yakarışların!

-