Çıktım Zıvanadan Şiiri - Nesrin Pekinsel

Anamın terbiyesi Mİ?
Hadi ordan... Size ne bee....
Bıraktığım yıllar oldu,
anamın evinde.
Aslında aykırı bişeydim;
anama ve hayata...
Kızınca anam;
"çingenelerden aldık seni" derdi,
hahahaaa... Sonunda buldum kökenimi.
Tevekkeli değil, özgür ruhum adam olmadı,
tabii ki anama göre...

Babama sormalı yahu;
sahi güzel miydi o çingen karısı?
yok canım sağlam adam dı babam,
hiç harama uçkur çözmemişti.
Sağ olsalardı sorardınız bir ara,
anlatırdı anama olan aşkını....

Bütün cadılığım anama çekmişti halbuki;
aaa... Toz kondurmazdı kendine,
içinden dese bile demezdi yüzüme
"bana benzemişsin" diye..
Ama hakkını yemeyeyim, hiç küfretmezdi
bi keresinde biber sürmüştü ağzıma,
birine eşşek demiştim de...

Ama eşşek dediğim de, haketmişti canım eşşekliği.
Sonraları; hani çıktım ya anamın evinden,
hani karıştım ya hayata,
hani kocaman kadın oldum ya;
baktım ki eşşek ne kelimeee,
oooo.. Neler işitti bu kulaklarım neleeerrr....
Sonunda bende çıktım zıvanadan.

Eeee serde aykırılık var,
susmak nereye kadar...?
Dayanamadım;
Eşşoğlusuuuuu diye bağırdım da,
kimse alınmadı üstüne.

Alışmıştı dünya daha ağırlarına...
O gün, bu gündür severim k/alayı, k/alaylamayı;
şakayla karışık.... Hak edenin hakkını avucuna koymayı....

13 şubat 2011
SARKAÇ / 3. sayı / sayfa 39_40