Çıkmazlar Şiiri - İbrahim Halil Özdemir

Hiçbir işe yarayamama duygusu
Bu duygu evet,
Tüm savaşların ortasında kalmış bir esir kafası
Daha da derin bakınca
Bir kovan kadar kıymetinin olmadığı
Bir ağaç kadar fayda sağlayamadığı
Hangi yola girerse girsin hep çıkmazlarda
Evet,
Yeryüzünde en vaveylalı duygudur.
Göz yaşının manası bitmiştir
Düşünmenin ehemmiyeti
Bakmanın basireti
Akletmenin feraseti
Öyle değil mi zaten
Bir kazmaya sap olmayınca insan
Tüm mantık kurallarını çiğner
Keşke olmasaydım bir damacana kan
Toprak iyiydi bu halimden
Sözü ağırdır bu düşüncelerin
Değiştirememek
Değişim gerek
Değiş ama
Bazen ne gerek
Der insan
Öyle bermuda'ya sarılı karmaşık paradigma.
Çözümsüz sorular
Okunmamış şiirler
Adına ağıt yakılmamış ölüler
Dahası da var sayarak bitmez
Bir böcek kadar etki etmeyen
Bir sinek kadar ses getirmeyen
Bir kaplumbağa kadar ilerleyemeyen
Bir karınca kadar direnmeyen
Saymanın iki elden oluştuğunu
Sananlara
Eli olmayanları hatırlatmaktır gayem.
Elinde ne bir bilezik
Ne de bir yüzük
Olanların haykırışı bu sözler
Kimisi kayırmayla
Kimisi mücadeleyle
Kimisi rastgele
Kimisi de gücüyle elde eder
Buğdayı tarladan getirirler de
Değirmeni bozuktur bu çağın
Buğday hamur olurdu eskiden
Alın teri var diye
Şimdi alın teri fayda etmediğinden
Maya kullandı herkes
Bozdular o mayayı
Bitirdiler dik duruşta hayayı
Bazı evlerde kuramadılat sofrayı
Tenceresinde taş kaynayan
Unuttular onlarca güçsüz, değişim isteyen
Değişim için el isteyen haneyi
Değişmedi hiçbir şey
Ne bu hanedeki kör babalar
Ne yaramaz asi çocuklar
Ne dul, bekar kadınlar.
Herkes iş görememezliğin
Herkes çaresizliğin nikahlısı olmuştu.
Hiçbir kazmaya sap olamayansa içlerimizdi.