Çıkmaz Yol Şiiri - Muzaffer Karabulut

Ne kadar acı değilmi,
Karşı tarafın hislerini anlamadan,
Hayatı kendi anladığın gibi anlayacaksın,
Ona göre yorumlayacaksın
Ve de karşı tarafa,
İçindeki kinlere göre davranacaksın.
Nasıl bir duygu selidirki
Dinlemeden,anlamadan;
Yorumlayacaksın, yargılayacaksın karşındakinin düşüncelerini.
Oysa yüzyüze gelipte konuşulsa,
Neler olduğu anlatılsa;
Olanlara meydan verilirmiydi.
Nedense:
Herkes kendi penceresinden bakıyor yaşanılanlara.
Dolayısıyla
Yalnış anlaşılmalar, kırılmalar;
Telafisi mümkün olmayan yaralanmalar ..
Sonu gelmeyen bu düşünce tarzını yıkmak çokmu zor acaba.
Kendince geliştirilen yorumlar;
Karşı tarafça paylaşmazsa duygu selinde yıkım olmazda ne olur.
Hayat denen nesnede realite aranıyorsa;
Herşey paylaşımla başlar,
Düşüncede ve sevgide bile.
Birbirimizi anlayacağız,
Her dediğimize evet diyeceğiz bir kuralda yok ortada.
Birbirimizi anlarız, anlamayız ama üzmeye, kırmayada hakkımız yok.
Suskunluk onarılmaz yaralar açar yaşantımızda.
Bırakalım sözler konuşsun,
Düşünceler beynimizde gelişsin.
Bir anlık suskunluk,
Hayat boyu küskünlük
Ve yok oluş.
Yıllara bırakılan yaraların;
Vücut sağlığımız üzerindeki etkileri
Ve davranışsal şekilleri.
Sonuç:
Bir anlık suskunluğun;
Yaşantımızda yaratığı deprem ve erozyon.
Ama neden hala yanılgılarla sürüyor yadantimizdaki anlamlı, anlamsız sorgulamalar
İlk başta söylenmesi gerekenleri söylemek neden zor gelir bizlere.
Birbirimizi anlamakta illa hep iyi duygularlamı hitap edeceğiz.
Kişiler konusmadan,yorum yapmadan;
Vasıtalarımı tanıyacaklar birbirlerini.
Sen içindeki duyguları anlatmazsan,
Ben senin duygularının varlığından nasıl haberdar olurum.