Çıkmaz sokaklar Şiiri - Sami Yalçınkaya

Sınırdayım yalnızım
Kalabalıklar içindeyim,eş dost akraba,arkadaşlar
Lakin aklım başka yerlerde,bedenim çakılı yalnızım
Kahve içermisin diyor arkadaşım
Ben seni sorduğunu zannediyorum
İçimi çekiyorum,birde kokusu olsaydı
Hatlar karışıyor,kahve zaten kokar diyor arkadaşım
O kahve fincanın içinde ben koku girdabındayım

Çıkmaz sokaktayım,yalnızım
Bir sağa bir sola savrulmaktayım
Yolunumu kaybettin diye soranlara,boş gözlerle bakmaktayım
Yol,git gide bitmeyen yollar,dört bin beşyüz kilometre benim yolum
Sevgiliye giden uzayıp giden yolum

Sabahları aniden uyanıyorum,bir umuda koşuyorum
Bir haber,bir ses umudun adı,sabırsızlıkla bekliyorum
Ne beklediğimi soranlara,bir ses,bir nefes diyemiyorum
Nefes ılık bir nefes şifa olsa da
Yüzümü okşasa,adını yazsa kaşla göz arasına

Yalnızım,altı milyar insanın yaşadığı dünyada
Nasıl yalnız olunur diye sormayın
İşte kainata kıyasla bir noktayım ve yalnızım!