Çıkmaz Sokaklar Şiiri - Mete Güleç

Saat 04.53
Kalmışım yine beyhude düşüncelerle baş başa.
İşin aslı, hep güzel hayallerle başlıyorum bu çıkmaza.
“Şöyle param olsa, böyle yaparım” derken
Eninde sonunda, tam ulaştım sandığım anda bile
Sarıyor beni yine çıkmaz sokaklar.

Sahiden zengin olsam da bitmeyecek mi bu yollar?
Yoksa bu çıkmazlar
Ömrümün sessiz sonu mu?

Saat 05.16
Yarın ne yapacağımı düşünüyorum.
Sahte yüzlere gülüp geçmek mi
Yoksa içimdeki yangını dışarı mı bırakmak gerek?

Neyse… yine gülüyorum.
Uğraşamam artık.
Bir zamanlar severdim karmaşayı,
Yanlış yapana yanlışını söylemeyi.
Şimdi köşe bucak kaçıyorum.
Alacağın olsun, hayat.

Saat 05.36
Zaman dursun istiyorum.
Bir anlık huzur bu.
Deniz kenarında oturmuşum.

Geçmişteki başarılarıma bakıyorum.
Ve ilk kez kendime diyorum ki:
“Helal olsun Mete,
Bu hayattan sağ çıkmayı başardın.”

Arkadan kızım geliyor,
Yanında eşim.
İkisi de dünya kadar güzel.

Saat 06.13
Neden bu kadar zorsun hayat?
Benim ömrüm bir gün olsun sorunsuz geçse
Ne kaybederdin?

Düşünmek en sevdiğim şeydi.
Hâlâ öyle.
Ama artık yoruyor.
Bazen keşke
Ot gibi yaşayanlardan olsaydım diyorum.
Ne sorgulayan
Ne kendini bu kadar örseleyen.

Saat 06.48
Gözlerim ağırlaşıyor.
Uyku gelsin artık.

Rüyalarımda olsun bari
Güzel hisler.

Bunlar sadece
Bir gecede düşündüklerim.
Hayalim ise
Bu çıkmaz sokakların içindeki yeşillikler.

Bir gün deniz kenarında oturup
“Başardım” demek.
Kendime bile sessizce.