Çıkmaz sokak.. Şiiri - Namık Atasoy

Bir umuttu yaşamak,çıkmaz sokakların sonunda kaybolan.
Ağıtlar yakmak,harcanan yıllara ve ölümüne tutsak,acıların kıyısında sürgün yüreklere namzet akşamların,vurgun yemiş şafaklarında suskun gözlerin.
Eğreti bakışlarında coşmak,çöllerde duru sular gibi var olmak,ayazları yakmak,kor ateşlerde alev alev savrulmak ve seni unutmak için ne varsa orta yerde sahiplenmek,sonrada garip bir yüreğin boynu bükük dönemeçlerinde ipe vermek maziyi.
Ağlamak,sessizce,suskunluğun kahreden yakarışlarına aldırmadan çığlık atmak,haykırmak yürekte ne varsa,son kırıntılarıda rüzgarlara savurmak acımasızlığın tam ortasında senden uzak yeni bir yaşamak,yok,ölüm ondan ötesi,ondan ötesi karartma.
Yıldızlar cellat olur gecelerime,varlığına kurban verdiğim yüreğin ortasında hançer,tozu kan yolların,ne mümkün sana koşmak sonu çıkmaz sokak.
Kapkara bir bahtın umut kokan hikayesine doğar umut dolu kızıl şafaklar,artık gitme vakti gelmiştir çağırır sinsice çıkmaz sokaklar,senden öte,benden öte uzak yarınlar..