Çıkmaz Sokak Şiiri - Meryem Keskin

Eyvah, ne ara girdim ben bu çıkmaz sokağa?
Sağım yalan, solum ihanet,
Çığlıklarım yükseliyor Semaya,
Kimse görmüyor, cinnet geçiriyorum,
Cinnet.
Gün içinde taktığım maskelerim,
Nereye kayboldu?
Çıplak kalan yüzümü gizleyemiyor ellerim.
Saklamalıyım gözyaşlarımı,
Kimse görmemeli.
Görmemeli bu çaresiz ve yorgun,
Hallerimi.
O maskelerin ardına gizlediğim acılarımı.
Sadakatsiz duygu girdaplarımı.
Ruhumun derinliklerinde yaşadığım,
Gel gitlerimi.
Ve sıra dışı hezeyanlarımı,
Kimse görmemeli sakladığım beni.
Kırılası ellerim tutamıyor hayallerimi!

Ne çok eyvah yükledim kısacık ömre!
Beş dakika sonrası meçhulken,
On yıl sonrasını hesabını tuttum hep.
Anı yaşam varken, acıları öz koynunda, Uyuttum.
Suçlamıyorum kimseyi,
Ben hayatım boyunca,
Bir keşkeyle, bir neysenin yasını tutttum!

Şimdi diyorum ki kendime, boş ver unut,
Keşkeyi neyseyi iyikiyi unut.
Kalk ve, gecenin koynunda yürü,
Yürü amansızca.
Geriye dönmeden yürü,
Kimseyi düşünmeden yürü.
Teslim ol gecenin kollarına!

Boş sokakların karanlık yüzü sarsın,
Sarmalasın seni.
Huzursuz evler uykuya dalmış yine,
Yarı açık yarı kapalı gözlerle.
Sokak lambalarının sarı saçları yayılmış kaldırımlara.
Yorgun sokak kedisinin cılız sesi dolanıyor,
Ayaklarıma.
Titreyen ellerimle cebimdeki son sigaramı,
Yakmaya çalışıyorum.
Son bir nefes dolmalı ciğerlerime.
Yolun sonu çıkmaz sokak.
Kalbimde bıçak kesiği gibi izi kalanlar,
Nerede kaldı, yüreğime taht kuran canlar.
Şimdi, beni sadece, çıkmaz sokakta,
Kalanlar anlar!

……Meryem Keskin…..
……11.12.2024……