Çıkmaz Sokak Şiiri - Mümin Düzgün

Yorgun bir günün ardından gelen geceye
Sığınmış iğreti bir emanetçiyim.
Sarıyor kollarında çaresizliğimi,
Sağıyor ümide benliğimi.

Düş ülkesinin fatihleri gelip,
Soruyorlar derdimi
Kaf dağının neresinde?
Kaf dağı derdimin neresindeyse?
Ben onun da ötesindeyim.
Ben derdimin neresindeyim?
Derdim mi büyük, ben mi yitik bir hiçim?
Kayboldum, meçhulün çıkmazında mıyım?
Neyim, kimim,nerdeyim? ...

Sığındığım geceden bir çığlık yükseliyor
Yalnızlığın başkenti yürek sokaklarına
Şakaklarımda zonklayan bu hırçın ifade nedir?
İçinde kaybolduğum çıkmaz bir sokak mıdır?
Muhacir duygularda med cezirdeyim
Yürek yangını zamanlar gönül çıkınımda,
Mülaki olduğumdan beri ayrılıklara.
Hüzne tutsak viraneler inşa ediyorum,
Sevda ülkesinin başkentinde.
Mülteci zamanların tozlu sayfasında
Umudu devşiriyorum umutsuz vakitlerde
Gök mavisi hayaller çiziyorum
Kara gecenin katranına
Nafile sonuçlar kalıyor
Gönül haneme…
Zemheriye tutulmuş gecelerime,
Karakışın beyaz matemi çöküyor.
Sığındığım limanlar tufana teslim
Vurgun yemiş,bozgunlarda yüreğim.
Talana durmuş haramiler
Savunmasız kentlerimi yağmalamada.
Ben çıkmaz bir sokağın sonunda
Çaresizliğimi yutkunuyorum…
4/12/2012 Mümin DÜZGÜN