Çıkmaz Sokak Şiiri - Metehan Büyükcivelek

Ve yine bir sabaha seninle beraber uyanıyorum.Seni düşünerek,seni hissederek geçiriyorum günümün o tatlı saatlerini.Ama seni düşündüğüm zaman tatlı,hoş,sensizliği düşündüğüm zaman acı,fena.Yani zamanımın çoğu ömür boyu hapse mahkum edilmiş bir mahkumun zamanı gibi.

Kendimi çıkmazı olmayan bir sokak ortasında hissediyorum.Güzel bir güne merhaba dememe rağmen kendimden utanıyorum,benliğimden utanıyorum daha doğrusu her şeyden utanıyorum.Yalan ve sahte olan aşk bir kez daha çelme takmışken bana ben bu çıkmaz sokağın duvarlarını aşmak için en küçük bir gayret bile gösteremiyorum.Bu beni ne kadar çıldırtsa da hep o sokakta olmak istiyorum.

Zamanın hep bize düşman olan bir dostumuz olduğuna,hayatın bizim karşımıza sürekli acı çıkarttığına,aşkın bu hayat ve zaman ışığında onlara destek olduğuna şahit olduğum bir anda yaprakları solmuş bir hayat ağacının yaprakları olabilmek için neleri vermezdim...