Çıkıyorum Şiiri - Gökmen Cesur 2

Alıkoyamıyorum kendimi depresif hiçbir düşünceden
Artık fazla da uyuşturamıyorum zihnimi
Bütün kayboluşlarım bir bir gözümün önünden geçiyor
Çeviremiyorum kafamı başka yöne
Acı çekmek pahasına bile olsa dimdik bakıyorum cevval gözlerine karanlık dehlizin
Zevk alamıyorum bu mahrumiyetten
Mutluluk adına bir adım atamıyorum
Atsam bile ürkütüyorum
Kaçıp gidiyor

Garip olan ise
Hak etmiyor değilim ulaşmaya çabaladığım heyecanı
Ama senelerdir o kadar kapalıyım ki
Yabani görünüyorum dışarıdan
Eğreti duruyor üzerimde
Ben bile yakıştıramıyorum çoğu zaman

Keşke sen anlasan
Bir tek sen
Feryatsız çırpınışlarımı görebilsen
Çekip çıkartsan beni buradan
Çünkü bu ayaz pusuya yatmış
Benden geriye kalan her şeyi yakmak için an kolluyor
Bense nöbet geçirircesine titriyorum
Halim buyken hala daha nasıl kayıtsız kalabiliyorsun

Perspektifimi değiştirmem gerek
Denemediğim tek bu kaldı
Neden bu kadar süre adım atmadığımı biliyorum
Dinlemeyeceklerdi çünkü
Dinleyecek olsalar bile anlaşılmaz kelimeler çıkacaktı ağzımdan onlar için
Samimiyetsiz telkinlerini duymak istemiyorum
Sadece
Sadece hissedilmek istiyorum

Uyandım artık
Fark ettim
Ne diye aykırı insanlardan sezilmeyi beklemişim ki
Onlar ayağa kaldıramazdı beni
Şimdi yavaştan doğrulacağım
Uzat elini
Uzat çünkü bu irin havuzundan tek başıma çıkamam
Haddimi aşar

Diplerde
Ruhumun tabanında
Az da olsa ikimize yetecek kadar can suyu var eğer istersen
Gel paylaşalım
Paylaşalım diyorum çünkü senin kadar güç verenini görmedim
Seninki kadar bir nefes hissetmedim yanımda

Umudumun son damlasında sen varmışsın arkadaş