Çıkarın Şiiri - Yusuf Alper

Bozbulanık gözleri gökyüzünün
Yeşil gözyaşları dut ağacının
İncirin sancısı, elmanın alı
Kapkaranlık yüreği yeryüzünün

Eski anılara yolculuk neye yarar?
Çocukluğun faytonu, şaklayan kırbaçlar
Islak ekinlerin arasından koşarak
Yağmura yakalanmak, zamanı ıskalamak...

Sonsuz ufka koşan bir taydı zaman
Yaban geyiğiydi ipte sallanan
Kurbanın boğazına dayanmış kör bıçaktı
Altımı oyan ırmaktı zaman

O zaman göğün altında kötülük yoktu
Sen yoktun ellerin yoktu ben yoktum
Ben vardım ben yoktum ben sen ben...
O göğün altında ince bir çocuktum

Bir eşkiya bebeğiyle ağlayan
Çapraz tüfeklerin şakırtısı arasında
Ağlayan bir çocuktum, annem yoktu
Ben yoktum sen yoktun acının bilgesi yoktu

Hüzün denizinde bir avuç suydum
Bir damlaydım okyanusun karnında
Balığın bağrında yalnız bir çocuk
Annem yoktu, ben yoktum, okyanus yoktu

Öfkesini bağışlayan bir yaramaz çocuktum
Yaram derinlerdeydi, ağlasam çıkarırdım
Kendi bağrımı dövüp sonsuza kadar sustum
Yoktum yoktun yoktu...

Ellerim bağlansa yüreğimle çözerdim
İnsan kalbiyle düşünür kalbiyle yaşar
İnsan kalbiyle ağlar karanlık kavşaklarda
Bilmiyorsanız bilin

Haydi şimdi bakalım, çıkarın kalemleri!
Sokun yüreğinizin derinine hep birden
Yokluğun beni bu günlere getirdi
Varlığın beni nereye götürürdü?