Çıkar Şiiri - Hasan Turgut

Ahım yerde kalır, sanma ha sakın.
Bir gün elbet seni, yakanlar çıkar.
Kim kalmış ebedi, etrafın -bakın.
Gün gelir, yerlere,, çakanlar çıkar.

Dal gibi savurulur, düsersin elbet.
Kimse yüze bakıp, etmez merhamet.
çöküp kalırsında,sebebi, namert.
Bir harabe misali, yıkanlar çıkar.

Her nereye kaçsan, bulunur izin.
Zeh’r eder hayatı, içinde sızın.
Çaresiz kalırda oğulla kızın.
Uzaktan el gibi,bakanlar çıkar.

Düştüğünü görse, kaldırmaz biri.
Makyaj zannedilir,,yüzün sifiri.
Acımaz müslümanı, nede kafiri.
Arkandanda kırk kulp, takanlar çıkar.

Güçlü, kuvettliyim, yapma cakanı.
Bir rüzgar devirip atar takanı.
Daha toplayamadan iki yakanı.
Yılanın zehriyle,sokanlar çıkar.

Bir ileri gidersin, üç kere geri
Hani yenilmezdin,doğuştan beri.
Anlatırsın derdini, dinlemez biri.
Söylersin,söylersin,bıkanlar çıkar.

Ne kibir, ne gurur,ne bu azamet
içinde kalmamış zerre merhamet.
Bu karadüzenden çıkma, devam et.
Şakağına kurşun, sıkanlar çıkar