Çık Kendi Hapishanenden

Çamlıcadan bakınca, senin açından,
Öyle büyütmeye de gelmez ilişkimizi,
Ufak iş bizimkisi, benim sana aşık olmam,
Ve senin buna ilgisiz ve duyarsız kalman,
Asıl en kötüsü, bilerek, bilmeyerek,
Kendini, kendi hapishanene kapatman.
Düşün hele bir, ne kadar aptalca bir şey?
Hapishaneni güzelim, kendi içinde kurman.

Birde garibime giden ne biliyormusun?
Yaşamımızdaki herşeyi keşfeden insan,
Düşünüyorum ve soruyorum herkese?
Tabii ki herkesin yanında sana da?
Bütün yenilikleri keşfeder de insan,
İnsan olmanın sırrını; ne zaman, keşfedecek,
Sokaklarda koyun sürüleri olarak,
Gezerken gördüğümüz insan.

Nazım okuyordum şimdi,
Dilime geliverdi yukardaki dizeler,
İçimde seni düşünmekten gelen,
Tatlı bir iç huzuru başladı,
Ve dilime geliverdi, yazayım dedim,
Ne güzel şey, hatırlamak seni,
Androslu kadın, Sevmesende beni!

Bak Koca Nazım ne diyor?
Tahir olmakta ayıp değil,
Zühre olmakta.
Hatta sevda yüzünden,
Ölmekte ayıp değil,
Bütün iş Tahir’le, Zühre olabilmekte,
Yani iş, içinde atan o yürekte

Sevdim insanları adam gibi ama,
Onlar bunun farkında olmasalarda,
Tıpkı seni sevdiğim, aşık olduğum gibi,
Beni bırakıp gittin, okyanusun ortasına,
Bir selam bile göndermezsin Koca Adam’a
Bense her gün kırmızı güllerimi yollarım sana,

Bursa 2.kasım.2003 Nazım okurken.