Çık Gel Artık Şiiri - Faruk Yiğit Araz

...

Şimdi vakit beklemenin,
Bekledikçe yok olmanın zamanıdır...
Kelimelerin kifayetsiz,
Harflerin kıyafetsiz kaldığı,
Üryan bir lisan ile;
Hoyratca haykırmanın vaktidir...

Can leyli...

Bende kalan seni alır mısın içimden?
Senden kalan can kırıklarını toplar mısın yüreğimden?

İhalesi bana kalmış bu firâkın,
Nâr-ı aşk'ıyla örselendiği,
Meydanın giryanımla kaldığı zamanda,
Toplar mısın yanağımdan düşüp ölen göz yaşlarımı?
Gider misin benden?

Seni unutmanın mümkün olmadığını,
Unutulmanın müteakip buhranlarını,
Ukdemin canımı yakmasını,
Ve dimağımda biriktirdiğim bütün bu cevapsız soruları,
Çekip bir lahza alabilir misin içimden?

Lütfen,
Yakma artık canımı...

Zaten hayatıma yüklediğim anlamlar,
Anlamsız kalıyorlar...

Bu pervasız, serkeş gidişte neyin nesi?

Yokluğunun dirhemini hiçbir varlık doldurmuyor senden başka,
Aşka kaldıkça bir başıma,
Başımı alıp dönesim var bir yaşıma...

Yaşım öperken toprağın alnından,
Bir türlü düşüremedim seni alın yazımdan...

Şimdi dilime pelesenk hüzzam bir türküyle,
Türlü türlü cefâyı, tadıyorum sefa diye...

Sen gittin,
Bıraktın ya ellerimi;
Bu kent gittikçe kimsesizleşiyor...

Gecenin sessizliğine ahenk,
Hüznüne hemhalim...

Kalbimin güncesine,
Yalnızlığı künye diye takıp,
Gittin ya benden;
Bıraktın ya yüreğimi bir avluda;

Şimdi sahibi olmayan,
Ne yöne gittiği anlaşılamayan bir seyyahtır yüreğim! ...

Öksüz, çaresiz, bedbaht bir zamanın araf/ında,
Yâd ederken varlığını,
Muzdaribim yokluğuna...
Alsana beni gönül payitahtına?

Kaç dilde anlatılmalı bu gidişin öyküsü?
Bir insan kaç kez ölmeli?
Kaç kez dayanmalı,
İntihar yüklü imtihanlara?

Yoksun!
Geçerken yüreğinin kuytusundan,
Hâya ettim sevgili, seni unutmaktan! ...

Hadi,
Çocukluk yapma,
Bak geçiyor zaman,
Bizi bekliyor yaşanmamış, ölmeye yüz tutmuş hayaller,
Bir çılgınlık yap da, Çık da gel!
Çık da Gel! ...