Cihangir yokuşu Şiiri - Orhan Tuncay

Cihangir yokuşundan bir sis iniyor
Dudağımda çiğin ıslaklığı
Ben iniyorum
Yokuşun başına bir pus siniyor
Gözlerimden akan, yaşın ıslaklığı
Kaldırımlara siniyorum

Cihangir mahallesinde sabah soğuk
Martılar gel diyorlar
Sesleri boğuk
Ayaklarım çıplak mı ne?
Çok üşüyorlar
Üstelik benzim de soluk

Cihangir İstanbul oluyor
Camileri, denizi sarıyor
Beni içine alıyor
Heyhat, ümitlerim kırık
İstanbul’da seni arıyorum
Umudum da yok artık
Çok yazık!